Je lichaam onthoudt wat je zelf vergeten bent
Al rijdend met de auto door de bergen omhoog, werd de weg steeds smaller en steiler en alles leek normaal. Totdat mijn man de auto achteruitreed om te keren boven op de berg, toen opeens voelde ik het weer. Dat beklemmende, opdringende gevoel dat ik dacht dat ik allang vergeten was.
Mijn hart begon sneller te kloppen, mijn handen werden klam en ik kreeg een aanval van hyperventilatie. Alles in mij wilde één ding: weg van hier. Niet weer…, dacht ik wanhopig.
Jaren later begrijp ik dat dit niet zomaar uit het niets komt. Mijn lichaam reageerde op iets dat dieper lag, iets dat ik ooit heb meegemaakt maar waarvan ik dacht dat ik het had verwerkt.
Trauma leeft door in je lichaam
Als kind leerde ik wat veilig voelde en wat gevaarlijk was. Ik leerde op wie ik kon vertrouwen en waar ik geen controle over had. Zonder dat ik het doorhad, legde dat een blauwdruk vast voor hoe ik denk, voel en handel.
Die patronen nestelden zich diep in mij en jarenlang dacht ik dat het gewoon “ik” was die zo reageerde op de wereld.
Als lichaam en geest van elkaar losraken
Het was mijn lichaam dat alles vasthield. Soms voelde het alsof mijn geest en mijn lichaam los van elkaar functioneren.
Mijn hoofd wist dat alles veilig was, maar mijn lichaam stond voortdurend op scherp, klaar om te vechten, vluchten of bevriezen. Mijn alarmsysteem van mijn brein stond altijd aan. Vaak reageerde ik niet op wat er in het nu gebeurde, maar op een echo uit het verleden.
Ook daar, op die berg, gebeurde dat. Ik raakte in paniek en verloor mezelf even volledig. Iets in mij werd getriggerd en mijn lichaam schoot in de overlevingsstand.
Door die constante spanning merkte ik dat ik sneller overprikkeld raakte, dat emoties soms als golven over me heen kwamen, dat mijn stemmingen wisselden en ik moeite had om met te concentreren. Het voelde alsof ik vastzat in een lijf dat zichzelf niet kon kalmeren.
Nu kan ik ademhalen
Niet omdat alles perfect is, maar omdat ik eindelijk begrijp wat mijn lichaam al die jaren heeft geprobeerd mij te vertellen. Ik hoef niet meer te vechten tegen de signalen die opkomen. Ik kan erbij blijven, luisteren en ermee werken.
Mijn lichaam is een kompas dat mij richting geeft. Het fluistert waar nog pijn zit, waar grenzen nodig zijn en waar ruimte mag ontstaan.
Door Kinesiologie leerde ik de laagjes af te pellen. Laagjes van oude overtuigingen, angsten en reflexen die ooit noodzakelijk waren om te overleven, maar die nu niet langer bij me passen. Het bracht mij terug naar mijn lichaam, terug naar mijn adem en uiteindelijk terug naar mijn eigen kracht.
Ik weet nu dat helen niet betekent dat je nooit meer getriggerd wordt. Het betekent dat je jezelf niet meer kwijtraakt wanneer het gebeurt. Dat er ruimte komt tussen de trigger en je reactie met meer bewustwording. Dat je kunt blijven staan, ook wanneer iets in jou nog wil vluchten.
En precies dat is vrijheid
Voel je dat het tijd is om dit zelf te ervaren?